Yıllardır bir grup için sabah saatlerinden itibaren konser mekânının önünde kuyruk olan, yerlerde oturan, heyecan içinde bekleyen bir hayran topluluğu görmemiştik. Arctic Monkeys’in dün ve önceki gün Zorlu PSM’de verdiği iki konser için genç hayranları saatler öncesinden kapı önünde sıraya girmişlerdi. Sıraya girme nedenleri bilet biter korkusu da değil... Arctic Monkeys konserleri açıklanalı bir yıl oldu, biletler de kısa sürede tükenmişti zaten. Gençler, üst düzey İngiliz grubu, özellikle de solistleri Alex Turner’ı daha yakından görebilmek için kapı önünde bekliyorlardı.
Üst düzey grup demişken gençlerin bu heyecanını anlamak çok mümkün. Çünkü Arctic Monkeys’i İstanbul’da en son 2013’te Rock’n Coke’ta izlemiştik. Sadece o festivalde The Prodigy, Jamiroquai gibi isimler de vardı. Rock’n Coke’tan bir ay önce Roger Waters, İTÜ Stadyumu’nu doldurmuştu, bu liste uzar gider... Özetle, AKP iktidarının son yıllarda ekonomiyi getirdiği hal, Türk Lirası’nın değer kaybı, büyük isimlerin Türkiye’ye getirilmesinin, getirilse de bilet fiyatları gençlerin bu isimleri izlemesinin önünde engel oluşturuyor. Arctic Monkeys’i 21 yaşında izlediğimde “üç beş yıl içinde tekrar gelirler” düşüncesi vardı, ancak bu olay ben 30 yaşındayken gerçekleşebildi. Bu gençler belki de tekrar ne zaman izleyebileceklerinden bile emin değiller...
3 yıl sonra ilk konser
Konserin bir diğer önemli noktası, Arctic Monkeys’in üç yıl sonra verdiği ilk konser olması. Turnelerine Türkiye’den başladılar... Konsere ise “Do I Wanna Know”, “Brainstorm” ve “Snap Out of it” ile enerjik bir giriş yaptılar. Alex Turner yine danslarıyla, karizmasıyla, çekici hal ve tavırlarıyla ilgililerinin başını döndürmeyi başardı. Konser performansıyla ilgili tek derdim, 9. şarkı olan “Arabella”ya kadar süren enerjinin daha sonra şarkı seçimleri nedeniyle git gide düşmesi. Daha karışık bir “setlist” olabilirdi. 18. şarkı “505” sonrası sahneden inip tekrar geldiler ve hareketli şarkılarının ardından “R U Mine” ile güzel bir kapanış yaptılar. Grup, 2013 tarihli albümleri “AM”den yedi, “Humbug” ve “Favourite Worst Nightmare” albümlerinden dört, diğer albümlerden de ikişer, toplamda 21 şarkı söyledi. Bazı şarkılarda havaya yükselen yüzlerce telefon, konser keyfine bir hayli turp sıktı. Konserlerdeki bu telefonla kayıt işine karşı Placebo gibi sert tepki göstermeli sanırım.
